Bence bir insan ne kadar kör olursa olsun dimdik kafasını çarpacağı duvara çarpmamak için ellerini kullanmalıdır. Yani demek istediğim ağır olabilir ama sen nasıl istersen öyle anla: Bir insan bir düşünceye ne kadar bağlı olursa olsun karşısındakinin de bir insan olduğunu unutacak kadar görgüsüz konuşmamalıdır. Kısacası açık sözlülük te bir yere kadar.

En ilginç gerçek ne biliyor musun? Hepimiz görgüsüz birer bedene hapsolmuş sonsuzluğu arayan koskoca ruhlarız. Görgüsüz bedenimizi hiç sevmeyiz çünkü hep ruhumuza zarar veren istekler içerisindedir. Zamanla görgüsüz bedenimiz modernleşir, ne kadar aciz olduğunu anlar ve ruhun isteklerini yerine getirmeye çalışır fakat bilmez ki ruhun tek isteği sonsuzluğa yolculuktur. Öğrenebilir bunu öyle ya da böyle. Diyelim ki öğrendi nasıl göndersin ruhunu hiç bilmediği bir yere? Çaresiz yaşar ve zorla yaşadığı hayatı hatırladıkça sonsuz bir azap duyar. 

                                                                                                      sabrilla llamar